અપદ્યાપદ્ય દોહરાં

ઉગ્યાનું લઈ લાલ, ને લઈ ઢળતાનું કાળું ઘાટ્ટ
છેલ્લાં પહોરે આંખ, બોળી દીધી આભમાં

રતિ કરે પગ ધૂળમાં, ને છાતી ઝાલે હાથ
બાંહે ખદબદ મેળ, નખ-આંગળ ને સ્કંધનો

વરસાદે ચૂંચાં કરે નળિયા જેવો ઘાટ
તૂટી પડે જ્યાં આંખ, દાઢી ઉંચકે દ્રશ્ય સૌ

રીઢા ગુનાહગારની, મુઠ્ઠી માં સચવાય...
લઈ એવો એક શબ્દ, ચાલી નીકળ્યા અંતમાં

અરસ પરસ વાતો કરે, બળી મરેલી પાંખ
'જો ને કેવી જાત!, મરે મરે પણ ગાય નંઈ'

એક જ ચપટી વાગતી હળવી ક્ષણની ફાંસ
પોક પોક ચિત્કાર, 'ના ના નહીં બોળી દઉં'

ઉગી પડતાં ફૂલની કચરી દઈ નરમાશ
ઉઘડી દીધી બાથ, ધસમસ હોવું વચ્ચેથી

લડ તું પઢનારાં, લઈ સમજણની એક ટાંચ,
સંવેદનનાં કાચ, ઝાકળ જેવું ભાંગતા

કોક જ ખૂણે હું મળું, હું ને મારું સાચ
બેસી જાજો સાથ, હું આશીક તમ પ્રિયતમ