ગીત

ધૂણી શકે કોઈ ખડકી એવા પવન નાસતા ભાગે, સીમે સન્ન સન્ન ફૂંકાય
એરંડાની વા બાઝેલી કૅડ જરી કંપે થથર થથરે પણ એથી ઝાઝું ક્યાં ઝૂકાય?

નીકળ્યાં કરતાં ઉંધમૂંધ સિસકારા, " લાગ્યો દવ! બચાડો, વેલ અમારી કજળે."
સીમ ભટકતાં બાવાની રંજાડ, ઝૂંટવી ચાર મૂળ કંઈ બોખા મોઢે ચગળે
કોને કહેવું ઝાડ ? કોને વળગાડ? પવનનાં સૂસવાટા સૂકાય

ખરી જતાં પીળાનાં જ્યાં લગ વર્તુળ વહેતાં જાય છે ત્યાં લગ મરું મરું લીલાશ
બ્હાર ખરે તો જડે કે કેવું રીઝ્યા ઉગ નાં દેવ, કે મરવું બીજે નામ જીવાશ
પગથી પરથી કૂદી પડે બે બોલ, પલાણે વાસ , ને તરત જ પડઘાઓ ટૂંકાય