તમે મને હજીય ના ઓળખ્યો?

ગાત્ર થીજવી નાખતાં ક્ષિતિજનાં પાણીમાંથી
ઉભરતાં સૂર્યની જેમ જ હું
હું જ તો
ઝીણી મારી જીભ હલાવી શકેલો
" જગને જાદવા..."

ને હું જ
ખુલી પડ્યાં વાળને
ખભાને ગૂંગળાવ્યાં કરવાં દઈ
બેવ હાથે પિત્તળનો હુંભ દાબી...
બેવ આંખે રડી પડેલો
"પછે શામળિયોજી બોલિયાં, તને સાંભરે રે.."

મેં જ
ઘુમઘુમ દરિયે
બાજુ બેઠાનો હાથ ઝાલી
મારાંથી મને બહાર કરેલો
"આજ મહારાજ જલ પર ઉદય જોઈને..."

તમે મને ઓળખ્યો?

હું જ
બેઠો મારાં
ઉત્તુંગ શિખરે
ચશ્માં, હાથ, કાગળો ફેંકી દઈ
સાવ સ્થિર બેસી રહી ગાઈ શક્યો
"હું છિન્નભિન્ન છું..."

મેં જ વળી
અપચેલાં ખોરાક ભરેલા
ઓરડામાં
હથેળીઓ ખોલ્યા વગર
મારો ઉદ્દેશ ચીંધેલો
"નિરુદ્દેશે, સંસારે મુજ મુગ્ધ ભ્રમણ.."

તમે મને ના ઓળખ્યો?

મેં જ
મેં જ તે વળી
મારા હાથનાં હલેસાં કરી
ફફડી ફફડી
વધી પડેલી દાઢીએ
ઘસડાઈ આવતી એકદમ અલગ જ
રેખા ઉવેખીને
લલકારી લીધું
"મયુર પરથી ઉતર શારદા, સિંહની ઉપર ચઢ"

ને આ હું જ છું
આ હું જ છું
જે સતત ભાગી જતી
અનાગતાને
બંધિયાર કરી
સડાવી, કહોવડાવી નાખવા મથું છું

ને એ હું જ હોઈશ
જે માથે સગડી મૂકી
લોહીનાં ઑઘરાળાં ભર્યાં હાથે
માંસલ નદીઓને
બાષ્પીભૂત કરી નાખશે
કાલે
કાલ પછી
કાળ પછી

તમે મને હજીય ના ઓળખ્યો?
શું તમે મને હજી પણ ના ઓળખ્યો?