ધીરે રહીને

ધીરે રહીને સાવ સામે આવી જાય એવાં બે ચાર અવાજો અડધી રાત્રે ગાંડા થઈ જાય, આજુ બાજુનાં બે-ચાર ઘર, ચામડીની અપારદર્શકતાને ખોટી પાડી આગિયા માફક ખોવાઈ જાય. સમાચારમાં વાવાઝોડાનાં અણસાર છે, ને ફળિયાનું ઝાડ પડી જાય, જરાય પવન વાયા વગર, તે આ સ્થિરતાનો ભાર જ કેવો હશે કે હલ્યા વગરનું પડી જવાયું, બે ચાર દિશાએ ફંગોળાતાં રહીએ તે દૂર ઉભો ચિત્રકાર લીલો ડાઘો પાડી દે, તે જરૂરી હતો આમેય, ને એમાં જરાક કાળો પૂરે એટલે કાલ...ે ખુલ્લી થાળી મૂકી રાખેલ એમાં કંઈ મહિનાઓની મોત મરી ગયા હોય તેવી ગતિ થઈ જાય, ને કાળી ફૂગ બાઝે ને કેવી સૂક્ષ્મ સૃષ્ટિ રચાઈ જાય એમાં સતત આવ-જા કર્યા કરતાં પીળાં કિરણો, ધૂળ-ધોયાં, ને એક કીડી ફરકે કે પડઘાવા માંડે બધી દિવાલો, ને બંધ બારણાંમાંથી ધીમાં પગલાં લઈ એ આવી પડે ને કહે, "ચલ ચલ, બાર નો ટકોરો પડવા દે હવે, છોડી દે! ", ગરમી હશે એ દિવસે, શર્ટ ન'તું પહેર્યું, ને ઘૂંટણ પર હાથ મૂકી બેસી રહ્યા, ઘેટાંઓનાં અસ્થિઓ દોડતાં જોઈ રહ્યાં, દિવસો- દિવસ, રાતો-રાત. ને હલી ગયેલું કેન્સરસ જડબું પડી જાય, ને પીળાં દાંત વચ્ચે છાની કેવીય વાતો, કહેવાં કરતાંય પાપ ચડે, કે બસ ઘર તરફનો છેલ્લો બ્રિજ ચડતાં જ ઉકરડાં વચ્ચે ફસડાઈ પડાય. ના, ના જો, પાછો વિચારે ચડ્યો, ઉભો તો છે ફૂટપાથ પર જ, ઉકરડે કોઈક તો પડ્યું હશે, રામ જાણે! ધ્યાન કોણ આપે છે? તમેય નહીં ને હું ય નહીં! "તે તને તકલીફ શું છે કહીશ મને?, જો તને જ ખબર નથી કે તું શું કહેવા માંગે છે તો હું તને કેવી રીતે કહી શકું કે તું શું કહેવા માંગે છે?" ને પેટ સળવળે, ઉલટ કરતુંક મોત ઉતરી આવે ગળાંની બહાર. કોણી થી કાંડા તરફ, યસ, ધેટ્સ ધ વે. તે પલંગ પાસે બેઠેલી એ ઉભી થઈ છે, ને તે બેઠો. હાથ પાછળ ટેકવી, ત્રાંસા ધડમાં એનાં એકેક વિચારો અથડાઈને સામે બેઠેલીનાં ચહેરાં પર કેન્દ્રિત થઈ રહ્યાં છે. ખિસ્સામાં બહુ જાળવીને સાચવેલો, સાચવીને શોધેલો, સમયની લીલ બાઝેલો, પાણીપોચો, પત્થર કાઢી આપે છે એ. બાંધી દઈ મારાં પગે, હું ગરકાવ થઈ જઉં છું, ભાષામાં, બોલીએ છીએ એવી નહીં, ને વાંચીએ છીએ એવીય નહીં. ને વિસ્તરી જઉં. સવાર પડે - કે પછી રાત પડે? - ઉભો થઈ ફર્યાં કરી, હર્યાં કરી, થઈ લઉં.