કવિતા

ભીની માટી ખોળે ભરી લઈને
પાલવ ધરી
આંખ વગર ઉભી રહી જાય છે
વહેતા પવનની દિશામાં
ઉચ્છવાસ માની લઈને

સિવાયેલા હોઠે

માટીની ગંધને, મૂતરની ગંધ માની લઈને
પવનની દિશા બદલાય નહીં ત્યાં સુધી...

ફરી સદીઓ વીતી ગયે
સહેજ પવન અડે
ફરી સળવળે છે

એ સ્ત્રી

પાલવમાંથી અવાજનાં થડકારે ઉડી જતી
માટીની ખોટને
ચામડીમાંથી પૂરી દેતી

અક્ષત

ઉભી છે